Wie we de afgelopen jaren ook spraken, de wooncrisis was ook in Lingewaard voor mensen een eerste zorg. Wel kleiner willen wonen, maar geen geschikt appartement kunnen kopen. Op zoek naar een starterswoning, maar niks beschikbaar, dus nu maar met tegenzin naar elders verhuizen. Een mantelzorgwoning nodig, maar geen medewerking van de gemeente. Tegenslag gehad en nu op zoek naar een betaalbare huurwoning. Vergeet het maar. De gekte op de woningmarkt heeft een kookpunt bereikt. Een betaalbaar huis is voor veel mensen een illusie geworden. Eén blik op Funda is voldoende, wie een woning zoekt in onze gemeente moet een hele goedgevulde portemonnee hebben. Als er al wat beschikbaar is. Op zoek naar een huurwoning? Dan zijn wachtlijsten van acht tot tien jaar geen uitzondering. 

Dat moet anders. En eerlijk is eerlijk: dat vraagt niet alleen inzet van de gemeente. De wooncrisis is een landelijk probleem en er zijn dus landelijke maatregelen nodig. De PvdA heeft ook daar plannen voor. Maar dat wil niet zeggen dat we als gemeente machteloos staan. We moeten ons alleen realiseren dat we echt het verschil kunnen maken en dat vervolgens ook durven. 

De afgelopen jaren was ‘bouwen, bouwen, bouwen’ de slogan van het college. Dat is maar mondjesmaat gelukt. De doelstelling 1000 huizen te bouwen werd bij lange na niet gehaald. En de vraag is dan nog: wat gaan we precies bouwen. Hele dure appartementen die vrijwel niemand kan betalen, of die woningen die ervoor zorgen dat jongeren in onze gemeente een thuis vinden als ze dat willen? We weten welke woningen we nodig hebben, laten we die dan ook bouwen. Dat betekent dus ook kiezen voor soms wat kleinere, maar dan wel betaalbare woningen. Voorstellen die we samen met andere partijen deden om precies vast te leggen welke huizen we nodig hebben om zo te zorgen voor meer betaalbare woningen werden door een meerderheid steeds weer verworpen. Maar de strijd gaat door, want een betaalbaar huis is een recht. Daarom willen we de komende jaren: 

  • Vastleggen dat bij elk project ten minste de helft van de te bouwen woningen betaalbare huur én koopwoningen zijn, en liever meer. Dat doen we door een zogenoemde ‘doelgroepenverordening’, waarin precies staat welke huizen waar gebouwd kunnen worden. En door duidelijk te zijn over deze eis, zodat iedereen weet waar hij aan toe is. 
  • Dat de gemeente samen met woningcorporaties zorgt voor meer betaalbare huurwoningen. De wachtlijsten zijn veel en veel te lang. En dan gaat het niet alleen om bouwen, maar ook om het aanpakken van bestaande wijken waar we verouderde woningen verbouwen tot toekomstbestendige huizen. Dat nu is vastgelegd dat bij nieuwbouw twintig procent sociale huur moet zijn is een begin, maar dat alleen opschrijven is niet genoeg.
  • Dat de gemeente ervoor zorgt dat huizen niet worden weggekaapt door beleggers en grond niet in handen valt van speculanten. Door bijvoorbeeld een zelfbewoningsplicht voor nieuwbouwwoningen en een scherp, strategisch grondbeleid. 
  • Door ook als gemeente te investeren in betaalbaar wonen. Daar hebben we een spaarpot voor en die spaarpot werd de afgelopen jaren niet genoeg gebruikt. Maar als we nu niet investeren, wanneer dan wel? Gelukkig werd een voorstel van de PvdA die spaarpot verder te vullen uiteindelijk aangenomen. Nu is het tijd dat geld verstandig te investeren. 
  • Ten slotte moeten we af van de strikte grens tussen binnen en buiten de bebouwde kom. Soms leent een locatie in het buitengebied zich heel goed voor de bouw van een paar woningen. Nu mag dat niet, enkel en alleen omdat het in het buitengebied is. Dat gaan we anders doen: bij kleinere woningbouwplannen kijken we steeds of de op die plek te bouwen huizen bijdragen aan ons doel: goed en betaalbaar wonen in een mooie gemeente. 

De gemeente alleen kan de wooncrisis niet oplossen. Maar al die jongeren die graag in hun eigen dorp of stad willen wonen, al die mensen die op zoek zijn naar een huis met voldoende ruimte voor gezinsuitbreiding, al die mensen die door omstandigheden snel moeten verhuizen of die gewoon graag kleiner willen wonen. Voor al die mensen moeten er wel voldoende fatsoenlijke en betaalbare woningen beschikbaar zijn. Daar moeten we alles aan doen wat we kunnen doen. Door duidelijke regels te stellen, initiatieven te nemen en als overheid ook te investeren. 

In Lingewaard worden we met elkaar bovendien steeds ouder. Nu is gezond ouder worden een groot goed, maar alleen als alle generaties in onze gemeente een plek vinden blijft het echt fijn wonen. Doen we niks, dan vallen te veel mensen buiten de boot.